Er is een nieuw programma op de buis. Bekende Nederlanders moeten een maand lang zien te overleven met ‘slechts’ 100 dingen. Als eerste is Xander de Buisonjé met zijn gezin aan de beurt. Hij merkt dat hij met veel minder spullen in zijn huis ook prima uit de voeten kan. Het gezin van Danny de Munk gaat de uitdaging ook aan. Presentatrice Anita Witzier laat zien hoe weinig spullen veel gezinnen uit arme delen van de wereld tot hun beschikking hebben. Wij hebben als westerlingen eigenlijk veel te veel spullen. Toch zijn er zelfs gezinnen in Nederland die zo arm zijn dat een organisatie als Cordaid moet bijspringen. Armoede is geen ver van mijn bed show meer maar kan zich zomaar bij je om de hoek voordoen.
Veel Nederlanders baden evenwel in luxe en leven soms in een prullenpakhuis. Toen ik dat woord voor de eerste keer hoorde vond ik het meteen een mooi begrip. Het geeft onze verslaving aan hebbedingetjes prachtig weer. Bovendien bekt het lekker omdat het een alliteratie (stafrijm) is. Dichters maken er vaak gebruik van.
De Action is zo’n prullenpakhuis, waar je allerlei artikelen kunt kopen die je helemaal niet nodig hebt. Maar ook supermarkten en speelgoedwinkels hebben rekken vol van die prullen. Je komt plastic prullen overal tegen. Geproduceerd in China of Taiwan. Ze kosten ‘geen drol’ zoals dat tegenwoordig in de volksmond heet. Daarom gooi je als consument het boodschappenmandje vol met hebbedingetjes die bijna niets kosten en die je graag wilt hebben. Bij de kassa gekomen merk je dat al die dingetjes samen toch wel wat kosten. Niet slechts een ‘appel en een ei’.
Alle spullen die je hebt verzameld moet je ergens laten in je huis. Hoe meer kastruimte je hebt hoe meer spullen je kan bergen. Tot je merkt dat je veel spullen amper of nooit gebruikt. Dan worden ze gedegradeerd naar de zolder, waar ze soms tientallen jaren ongebruikt stof liggen te verzamelen.
Als je gaat verhuizen kom je ze weer tegen, stof je ze af, en vraag je je af waarom je ze ooit hebt aangeschaft. Ook de zolder bleek in al die jaren te zijn verworden tot prullenpakhuis. Een dependance van de Action zonder klanten. En als je op het punt staat je nieuwe woning te betrekken wil je een nieuwe start maken waar al die overbodige ballast niet bij past. De prullen belanden bij het grofvuil of in de vuilnisbak met het gele deksel. De meeste prullen waren vanaf het moment dat je ze kocht eigenlijk al disposable. Ze zijn geproduceerd om zo snel mogelijk weg te gooien zodat je weer plaats krijgt voor nieuwe prullen. Goed voor de economie.
Drie vuilnisbakken staan naast elkaar achter het huis. Ze doen een wedstrijd wie het eerste vol is. Altijd wint die met het gele deksel. We consumeren bijzonder veel prullenplastic. Onze kunststoffencultuur is doordrongen van plastic. Het is een cultuur die drijft op fossiele energie. Nog steeds wordt er enorm veel plastic gebruikt om dingen in te verpakken. Vruchten gaan in een plastic bakje dat omwikkeld wordt met plastic. Plastic prullen worden verpakt in plastic. We zijn verslaafd aan plastic.
We horen af en toe over de plastic soep die onze oceanen vervuilt. Mijn kleindochter van vier maakt zich zorgen over de walvissen die last hebben van plastic in hun maag. Plastic blijkt nu zelfs als microscopisch kleine deeltjes in onze lichaamscellen te zitten. Maakt de mens een evolutie door waarbij hij over honderden jaren voor een belangrijk deel uit plastic zal bestaan?
Plastic is slecht voor het milieu en dus voor het klimaat. Het klimaat verandert en veroorzaakt overstromingen en bosbranden. Eigenlijk zouden consumenten moeten weigeren producten te kopen waar overbodig veel plastic bij te pas komt. En de plastic prijspakkers in het prullenpakhuis links moeten laten liggen. Je kunt ook zonder. Daar weten Xander en Danny nu alles van. En als zij zonder prullen kunnen dan kunnen wij dat ook…
Kees Zwaan
Via mediapartner: Noordkop Centraal
Reageer