Wat een week was het in politieland. In een week tijd kwam er een liquidatie, het aantreffen van explosieven, een man die vijf mensen neerstak, een andere man die agenten aanviel met een mes en als klap op de vuurpijl de overval in Amsterdam Noord die uitmondde in een enorme schietpartij in Broek in Waterland, voorbij. Stuk voor stuk incidenten waarbij burgers het slachtoffer waren, maar waar ook elke keer collega’s van mij betrokken bij waren.
Dit soort zaken gaat je niet in je koude kleren zitten. Ik heb er zelf talloze meegemaakt en je emmertje loopt langzaamaan vol. Drie weken geleden is er een boek uitgekomen, “als de sirenes blijven loeien”. In dit boek omschrijven agenten wat zij hebben beleefd en hoe dit uiteindelijk invloed heeft gehad op hun leven. Allemaal hebben ze te maken gehad met PTSS. Ik ben een van die agenten die een hoofdstuk mocht schrijven in het boek.
Ook ik kreeg 10 jaar geleden te maken met PTSS. Ik zag mijn gedrag veranderen, kreeg paniekaanvallen en was nu niet bepaald vriendelijk tegen mijn vrouw. Ik had het geluk dat ik een goed vangnet om mij heen had, die mij snel het juiste pad op loodste, richting de hulpverlening. Na een heftige tijd van therapie, kon ik zeggen dat ik er mee kon leven, ik kon weer volledig werken. Het gaat echter nooit helemaal weg. Toen ik een nabije collega aan de lijn had en deze vertelde mij hoe hij in het weiland in Broek in Waterland stond, wat er gebeurde, waar hij aandacht en wat hij voelde, stonden mijn ogen vol met tranen aan de andere kant van de lijn. Ik wist namelijk wat hij voelde, voor welke keuzes hij heeft gestaan.
Soms een keuze van leven en dood, jij of ik. De opvang voor collega’s die heftige incidenten meemaken is gelukkig aanzienlijk verbeterd, maar we zijn er nog lang niet, het kan nog veel beter. Voor een aantal schrijvers in het boek komt deze opvang helaas te laat. Zij hebben de dienst moeten verlaten en leven hun leven als burger en zijn agent af. Iets wat je jezelf nooit hebt voorgenomen toen je de eed aflegde.
Ik hoop dat voor alle collega’s, waar dan ook, dat de opvang goed geregeld is en dat zij ooit vrijwillig kunnen kiezen dat ze agent af zijn, gewoon omdat ze van hun pensioen gaan genieten.