MEDEMBLIK – Het verhaal van 2 agenten van het Politie Basisteam Hoorn, die aan het begin van de nacht op een melding van geluidsoverlast afgingen in Medemblik. De agenten vertellen het in eigen bewoording wat er zich toen allemaal afspeelde.
Vandaag een ervaring die onze collega Dave samen met zijn maatje meemaakte tijdens zomaar een nachtdienst.
“Geen gekkigheid vannacht hoor en zeker niet schieten”.
De indeling voor de nachtdienst is bekend gemaakt en ik rij samen met mijn maatje voor de nacht als de 13:03. We rijden voor het gebied van de gemeente Medemblik en Opmeer.
Nadat we zijn gebriefd gaan we op pad. We zeggen nog tegen elkaar voor de grap, ‘geen gekkigheid hoor vannacht en zeker niet schieten’.
Het is een uurtje of 23:20, We krijgen een melding via de meldkamer van geluidsoverlast in Medemblik.
Wij rijden die kant op en een stukje voor de betreffende woning stoppen we ons voertuig en lopen verder naar de woning.
We leggen ons oor te luister aan het grote raam aan de voorkant van de woning. We horen geluid, mogelijk van gepraat of muziek.
Omdat het rond de klok van 23:30 is, besluiten we om de bewoner(s) aan te spreken.
Mijn collega drukt op de bel bij de voordeur, “heee deze werkt niet”, dan maar even kloppen op het grote raam. Zo gezegd zo gedaan.
We staan naast elkaar op ongeveer een half metertje van de voordeur. We zien dat in de voordeur een groot raam zit. Dit raam is van melkglas. Door het raam heen zien we een schim naar de voordeur komen.
Gelukkig er is iemand thuis zegen we tegen elkaar.
We zien dat de voordeur geopend wordt. Maar wat er dan gebeurd verwacht je niet en maak je ook nooit meer mee.
Op het moment dat de voordeur ongeveer 30 centimeter open is, komt er via de achterkant van deze deur een zwart voorwerp naar voren wat op ons gericht is. Wij kijken zomaar in de loop van een vuurwapen!
We zien dat de voordeur verder open gaat. We zien dat een man een zwart vuurwapen in zijn hand heeft en dit gericht houdt op ons. We zien dat de man schrikt omdat de politie aan zijn voordeur staat.
Nog voordat hij iets kan zeggen of doen, pakken we de man vast. Mijn collega pakt zijn ene arm vast en ik de andere arm. Op deze manier trekken we de verdachte uit de deuropening vandaan en brengen hem met gepast geweld naar de grond.
Hierbij houdt een van ons zijn hand vast met daarin het vuurwapen. We geven een klap op zijn hand met daarin het vuurwapen en trekken het vuurwapen uit zijn hand vandaan. Voordat hij er zelf erg in heeft ligt hij geboeid op de grond.
Het vuurwapen is buiten zijn bereik.
Dan pas kijken we elkaar aan en zeggen tegen elkaar, “hij richtte gewoon een vuurwapen op ons!”.
De situatie is onder controle, en via de meldkamer vragen we om een auto voor vervoer van de verdachte welke ons zojuist heeft bedreigd met een vuurwapen. We geven door dat de situatie nu onder controle is en dat het vuurwapen in ons bezit is.
We horen dat er een stilte valt aan de andere kant van de lijn, gevolgd door verbazing.
“U heeft een verdachte welke u net heeft bedreigd met een vuurwapen en de situatie is onder controle??????????, hebben wij dit goed gehoord 13:03????????”.
Ondertussen wachten wij tot de collega’s ter plaatse zijn om de verdachte over te brengen naar het politiebureau.
Wij kijken elkaar weer aan en hebben het over wat er net gebeurde. We hadden gewoon kunnen schieten in dit geval, zeggen we tegen elkaar. Klopt, maar ja wij hebben het niet verkeerd gedaan op deze manier.
Later komt het echte besef wat er gebeurd is en hoe wij dit, voor ons gevoel, goed hebben afgehandeld.
Zonder veel geweld hebben wij de verdachte overmeesterd, wat als een van ons had geschoten, hoe was het dan nu met de verdachte?? Hoe sta je er dan zelf in als je had geschoten, wat doet dat met je gevoel??
Dit zijn vragen waar wij gelukkig ditmaal nooit antwoord op krijgen. Puur omdat wij in deze situatie ons vuurwapen niet hebben gebruikt, terwijl dit zeker gerechtvaardigd zou zijn geweest in deze situatie.
Samen met de officier van dienst, welke ook ter plaatse was gekomen, hebben we een doorzoeking in de betreffende woning gedaan, waar wij ook nog een taser aantroffen.
Op het bureau komen we er achter dat het vuurwapen wel heel erg veel lijkt op het vuurwapen wat wij, de politie, gebruiken. Maar dit bleek een balletjespistool te zijn.
Dan besef je helemaal dat je goed hebt gehandeld. Je zal toch iemand hebben neergeschoten en later blijkt het te gaan om een balletjespistool…., geef dat maar eens voor jezelf een plek.
Later moeten we er nog om lachen om wat we aan het begin van de dienst tegen elkaar zeiden:
”Geen gekkigheid vannacht hoor en zeker niet schieten”.
De man met het pistool is later veroordeeld tot een taakstraf van 180 uur waarvan 80 uur voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar en 1000 euro boete.
Reageer