MEDEMBLIK – Ze zit nu sinds afgelopen zondag in quarantaine en doet haar verhaal over hoe ze de afgelopen dagen heeft beleefd.
“Inmiddels zijn we een paar dagen thuis. De hoge koorts is dalende naar een normale koorts. De rest van mijn gezin is gelukkig nog steeds klachtenvrij en dat heeft natuurlijk voor en nadelen. Voordeel is dat ik me niet druk hoef te maken om hen. Nadeel is dat het vooral voor de kinderen best lastig is de situatie te begrijpen. Met name het nieuwe schoolsysteem stelt mij… net als zoveel ouders denk ik.. voor een nieuwe uitdaging.
Hoewel ik pubers heb die toch langzamerhand zouden moeten begrijpen dat ze hun huiswerk niet voor mij maar voor zichzelf maken geven ze de voorkeur aan uitslapen en stiekem gamen. Het zal allemaal wel wennen zijn hoop ik. Manlief werkt nu vanuit huis en na wat opstartmoeilijkheden ivm printers die niet werkten is dat nu met wat creatief denken en medewerking van andere filialen opgelost.
Je vraagt hoe het met mij gaat? Zoals gezegd daalt de koorts inmiddels maar dat zegt helaas niets over de rest van de klachten. Ik slaap heel veel en dan lijk ik ook minder benauwd. Het slapen wordt wel steeds lastiger omdat je lijf door de pijn niet meer weet hoe het liggen moet. Ook het warm-koud gebeuren maakt het onaangenaam.
De hoofdpijn wordt gelukkig wel minder maar de benauwdheid blijft. Ik had dagelijks contact met de GGD maar die bellen niet meer dus ik denk dat ze het te druk hebben met nieuwe gevallen. Wat mij persoonlijk het meest tegenvalt is de pijn in mijn longen. Diep zuchten is er niet bij en ik probeer uit alle macht niet te hoesten. Ik ‘vermaak’ mezelf met slapen, een spelletje op m’n mobiel en berichtjes beantwoorden.
Medemblik Actueel had gelijk.. De roddels in Medemblik gaan sneller dan het Corona virus dus inmiddels zijn er al heel veel mensen die dagelijks informeren hoe het gaat. En o ja… Of ik al getest ben. Ondanks alle berichten in de media dat alleen mensen boven de 60, met achterliggende medische problemen en die zo ziek zijn dat ze wel naar het ziekenhuis moeten, gunt men mij nog steeds een test. Lief, maar die krijg ik dus niet.
Het heeft ook verder geen meerwaarde want de behandeling is hetzelfde. En voorzichtig moeten we allemaal zijn!! Op mijn goede momenten denk ik dat ik alweer heel wat ben. Vannacht voelde ik me enorm schuldig tegenover mijn collega’s die ik voor mijn gevoel zo heb laten vallen. Dan hoop ik dat ik ze maandag kan verrassen door er weer te zijn. Maar dan moet ik naar het toilet of moet ik op pedagogische wijze mijn stem verheffen tegen m’n pubers en ben ik daarna in complete ademnood…
Nee, ik wil nu alweer teveel en dat is wel een karakterfoutje van mij ben ik bang. Vooralsnog is het uitzieken, de wereld een beetje aan me voorbij laten gaan hoewel dat onmogelijk is op dit moment, en hopen dat ik straks ook een badge op Facebook kan zetten dat ik weer aan het werk ben
Want dat berichtje kreeg ik gisteren : Jij bent straks de eerste die immuun is en dan hebben wij jou heel hard nodig. En zo is het ook denk ik.. Lief toch?“