Donderdag was het eindelijk zover: Yuna mocht voor het eerst kennismaken met schapen. En ik hield mijn hart een piepklein beetje vast, want wat als ze ze op zou eten? 😉
Ik heb me sinds zij in ons leven kwam, afgevraagd wat ze zou doen als we haar bij wat schapen zouden zetten. Iedereen met een beetje verstand van schapendrijven zei dat ze direct zou gaan drijven, omdat dat in haar genen zit. En hoewel iedereen hetzelfde zei, vroeg ik me af of het echt zo zou zijn.
Ja, het was echt zo. Zodra ze de schapen van dichtbij zag, was ze klaar om aan het werk te gaan. Ze wist wat haar te doen stond, alleen nog niet precies hoe. Maar het drijven zat er direct in. En man, wat genoot ze daarvan. Ze was dolblij. En ik ook, want het was mooi om haar zo te zien genieten.
Het zijn de kleine dingen…
Ik ben ook blij omdat er vanaf maandag een ebook verkrijgbaar is waarin een gedichtje van mij staat. Een gedichtje dat een aantal van jullie al kent, omdat ik het hier heb geplaatst.
Eindelijk staat mijn naam ergens in een boek gedrukt. Eindelijk ligt er werk van mij in de virtuele boekwinkels. En hoewel het niet helemaal “echt” is (het is immers niet mijn boek), is het toch wel erg leuk. De eerste keer dat er werk van mij uitgebracht wordt, is op mijn verjaardag. En dat is toch best een leuk cadeautje.
Wat ook een leuk cadeautje is, is de foto van Yuna die sinds gisteren aan de muur in de woonkamer hangt. Een vervroegd verjaarscadeau. En man, wat ben ik daar blij mee. Nooit had ik kunnen denken dat dit kleine monstertje zoveel voor mij zou veranderen. Nooit. Maar dat doet ze wel en ik ben nog iedere dag blij dat ze bij mij is. Zij is mijn grootste cadeautje.
Goed, genoeg gezwijmeld. Ik ga eens even heel fijn genieten van een weekend waarin ik niets hoef te doen. Helemaal niets. En dat is ook een cadeautje.
Nadine blogt ook via ‘Wat Zij Wil’