‘Nee, dat geloof ik.’
‘Als wij niet kunnen googelen welke planten of bessen we kunnen eten en als we niet zouden kunnen opzoeken hoe we een dier moeten slachten, dan zouden we het simpelweg niet weten en dus verhongeren.’
Mijn vriendin grinnikte, ‘ja, of iets eten wat giftig is.’
‘Ja, precies. Ik weet bijvoorbeeld ook niet hoe ik vuur moet maken zonder aansteker of lucifer. Ik heb op tv gezien hoe ze dat doen, maar ik heb het nooit zelf gedaan, dus als het erop aankomt kan ik het waarschijnlijk niet.’
‘Nee,’ ze keek dromerig voor zich uit en nam een slok van haar glas water.
‘Dat heb je dan niet. Water. ‘
Ze keek me met een schuin oog aan. ‘Nee, dat heb je dan niet, nee. Zullen we weer verder kijken?’
Gisteren in het bos kwam ik ineens weer tot dezelfde gedachte. Ik keek om me heen en vroeg me af wat ik wel en niet zou kunnen gebruiken om te overleven.
‘Mijn god,’ plotseling bleef ik stilstaan, mijn hart sloeg mijn lijf uit.
Mijn vriendin keek me vragend aan en zag toen de enorme koe, met enorme hoorns. Mijn grootste nachtmerrie sinds het “Schoorl gebeuren”. ‘Ik ga omdraaien,’ zei ik zachtjes, terwijl ik mijn uiterste best deed om ervoor te zorgen dat het reusachtige beest mijn aanwezigheid niet op zou merken.
‘We hadden ook wel kunnen weten dat ze hier zouden rondlopen door de wildroosters,’ zei mijn vriendin, toen we de bocht om waren en ik weer adem durfde te halen. ‘Als hij je laatste redding zou zijn, zou je dan ook weglopen?’
‘Mijn laatste redding?’ ik keek haar vragend aan.
‘Ja, als er een wereldramp gebeurd was, jij al weken niet gegeten had en je ineens dat beest tegen zou komen, wat zou je dan doen? Zou je hem dan proberen te doden zodat jij kan overleven?’
‘Nee,’ zei ik resoluut.
‘Ook niet als het je laatste redding is?’
‘Nee.’
‘Maar dan ga je dood.’
‘Jammer dan.’
‘Meen je dit nou? Ben je zo bang dat je liever verhongerd dan dat je hem zou proberen te doden?’
Ik knikte, ‘hem proberen te doden zou hoe dan ook mijn dood betekenen; heb je die hoorns weleens gezien? En ik heb liever dat mijn grafsteen zegt: verhongerd door voedselschaarste dan vermoord door een koe.’
‘Jij spoort niet,’ zei ze lachend, waarna plots haar gezicht vertrok.
‘Wat is er?’ vroeg ik geschrokken.
‘Niet bewegen,’ zei ze zachtjes.
‘Wat is er dan?’
‘Drie koeien achter je.’
‘Waar?’ vroeg ik met een trillende stem.
‘Vlak achter je, niet bewegen.’
Mijn hart ging tekeer, toen ik achter me geritsel hoorde.
‘Ik wil weg hier,’ zei ik in paniek, toen ik ook de hond naar iets achter me zag kijken.
‘Gewoon stil blijven staan, ze lopen zo langs je,’ zei ze fluisterend.
Ik hoorde de geluiden dichterbij komen en toen ze vlak achter me waren, hield ik het bijna niet meer.
‘Goedemorgen,’ klonk het plots hard achter me en ik slaakte een kreet. ‘Ho, sorry,’ zei één van de vrouwen verontschuldigend, ‘ik wilde je niet laten schrikken.’
Ik keek naar mijn vriendin, die een rood aangelopen gezicht had van het lachen.
‘Kreng!’ snauwde ik kwaad.
Ze lachte, ‘sorry, ik kon het niet laten.’
Nadine Swagerman blogt ook via ‘Wat zij Wil‘