ANDIJK – Tijdens het bloggen zal ik het vaak hebben over mijn privéleven. Dit leventje veranderde opeens in november 2016. Een zware hersenbloeding. Het overkwam mijn moeder. En ons. Ze was pas 55. En ondanks dat ze nu bijna 56 wordt, ben ik haar kwijt. Mijn maatje.
Na een operatie gleed ze van een coma in een staat van laag bewustzijn. Wat dat betekent? Dat weten we niet precies. Mensen weten en kunnen veel, ze vliegen zo naar de maan, maar wat er precies beschadigd is in de hersens van mijn moeder, weet niemand.
Mam zit in een rolstoel en kan één arm bewegen.
Dat is het wel zo’n beetje. We weten niet wat ze meekrijgt van haar omgeving en kunnen niet met haar communiceren. Ja, dat is zwaar.
In het begin was er nog hoop; mam leek goed te reageren en ze voerde kleine opdrachtjes uit. Na een moeizaam revalidatietraject ging ze helaas alleen maar verder achteruit.
De hoop op verbetering is weg.
Sinds maart woont ze in verpleeghuis Nicolaas in Lutjebroek, vlakbij ons huis in Wervershoof. Ze krijgt daar 24 uur per dag zorg. Ze heeft bij alles hulp nodig en eet via sondevoeding.
Na 9 maanden vinden we allemaal onze nieuwe rol binnen het gezin. Daar moesten we echt naar zoeken, mijn vader, twee broers, mijn zus en ik. We moeten het doen zonder die topper die het gezin draaiende hield. En zonder ons maatje met wie ik dagelijks kletste, belde, appte. Over gewone dingen.
Ik dacht vaak: wie ga ik nu bellen?
Ook dat moest ik opnieuw uitvinden. Ons gezin is veel hechter geworden, we delen hetzelfde verdriet en hoeven weinig uit te leggen. En wat ik heel bijzonder vind, is de steun die we krijgen van vrienden en familie. Ineens, zo lijkt het, zijn ze er gewoon. Zonder klagen. Ze bezoeken mijn moeder, helpen mijn vader in het bedrijf en in de huishouding, komen spontaan eten brengen, slaan een arm om ons heen en luisteren. Wij zijn allemaal opgegroeid met het principe ‘niet lullen, maar poetsen’. Het afgelopen jaar hebben we geleerd dat genieten nog veel belangrijker is. Dingen doen met plezier.
Bijna elk weekend komt mam een nachtje thuis logeren. Dat is fijn, maar ook erg belastend. Ook dan doen we het samen. We helpen elkaar zodat ook ons eigen leven door kan gaan.
De eerste maand zette ik het schaatsen op de tweede plaats.
Maar mijn moeder zou dat niet willen. Dus ga ik door, voor goud. Met dank aan alle lieve mensen om me heen. En met dank aan die schat van voor de hersenbloeding, zij zal altijd een groot voorbeeld voor me zijn.
Irene Schouten blogt ook via ‘Fitnessclub Nederland‘