Sommigen van jullie hebben misschien wel opgemerkt dat ik vorige week geen blog heb geplaatst. Dat heeft meerdere redenen: ik was druk, moe, en ik kreeg gewoon geen tekst uit mijn vingers. Dus besloot ik om – voor het eerst in ruim 2 jaar tijd – geen stukje te plaatsen.
Vandaag is weer een nieuwe zaterdag en dus toen ik vanmorgen in de auto zat onderweg naar het strand, bedacht ik verschillende dingen waar ik iets over zou kunnen schrijven vandaag. En ook tijdens het wandelen door het zand probeerde ik iets te verzinnen dat leuk zou zijn om te lezen. Ik kon het over de rust hebben, die de vroege ochtend bezit. Of over de zeehond die mijn vriendin nét niet op de foto wist te krijgen. Over Yuna die dolblij met haar tennisbal door het water rende. Of over de keiharde regenbui die ik de terugweg over me heen kreeg.
Vlak voor die flinke bui had ik nog een hele vrolijke, zonnige foto van Yuna gemaakt, waarop ze met haar bal in haar mond voor een dubbele regenboog stond. Een prachtige zomers plaatje. Nog geen halve minuut later – ik had nét mijn camera opgeborgen – begon het te hozen.
Lachend renden we door de regen. Yuna huppelde vrolijk voor me uit, terwijl ik probeerde om door het water dat over mijn gezicht liep te kijken waar ik heenging. En hoewel het toch ineens best fris werd, mocht het de pret niet drukken. Ik genoot van het rennen door de regen, zoals ik dat als kind ook zo vaak had gedaan.
Ik kwam drijfnat- écht drijfnat – terug bij de auto. Mijn kleding was volledig doorweekt en zelfs mijn ondergoed was niet bespaard gebleven. En terwijl ik de heenweg de airco aan had gehad in de auto, deed ik nu de kachel aan. Kippenvel trok over mijn rug toen de auto stukje bij beetje gevuld werd met warme lucht. Ik keek over mijn schouder naar Yuna, die blij naar mij terugkeek. Er is niets fijner dan mijn tijd met haar delen.
Thuis aangekomen rende ik direct door naar boven, waar ik rillend onder de douche sprong. Toen al het zand van me afgespoeld was en ik me in een joggingbroek en trui gehesen had, liep ik met een glimlach naar beneden. Ik keek naar buiten waar de zon scheen alsof er niets gebeurd was. Het enige bewijs van de regen die eerder gevallen was, waren de natte tegels in mijn achtertuin.
En dat is precies hoe het leven werkt: Af en toe word je verrast door een enorme hoosbui of flinke storm, om daarna tot het besef te komen dat alles tijdelijk is en dat aan alles een einde komt. Ook aan dit stukje.
Nadine blogt ook via ‘Wat zij Wil‘