Vanmorgen vroeg, toen ik mijn eerste kopje koffie dronk, bedacht ik me dat ik het een goed plan vond om de kerstspullen vandaag van zolder te halen en het huis te versieren. Mijn vriendin was minder blij met mijn idee.
‘Het is nog niet eens december!’ riep ze verbolgen.
‘Nou en?’
‘Ik vind dat echt te vroeg. Sinterklaas is nog niet eens het land uit.’
‘Wat maakt dat nou weer uit?’
‘Je moet gewoon wachten tot Sinterklaas voorbij is. Dat is een regel.’
‘Een regel?’
‘Ja.’
‘Wie zegt dat?’
Ze pakte haar telefoon en hield me enkele seconden later webpagina voor waarop een uitleg stond over wanneer het je is toegestaan om de Kerst in huis te halen. En dan gaat het jeuken bij mij, hè.
‘Zie je?’ mijn vriendin keek me triomfantelijk aan, al zou je denken dat ze na zeven jaar wel zou weten dat het niet lukt om mij van een idee af te brengen door “feiten” naar mijn hoofd te slingeren.
‘Ik ga de kerstboom pakken,’ zei ik, terwijl ik opstond.
Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar bedacht zich toen. ‘Doe wat je wil.’
‘Dat was ik wel van plan.’ Ik glimlachte. ‘Wil je me zo wel even helpen om hem naar beneden te tillen, want dat red ik niet alleen.’
Mijn kerstboom is namelijk een groot, houten bord met daarop een kerstboom gemaakt van lichtjes en slingers. Ik begrijp dat je geen idee hebt wat je je daarbij moet voorstellen, maar dat geeft niet. Het enige wat je moet weten is: groot, houten bord. Loodzwaar en onmogelijk om in mijn eentje van twee trappen naar beneden te dragen.
‘Nee, ik ga je niet helpen,’ zei ze met een strak gezicht.
‘Maar –’
‘Nee,’ ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Prima dat jij de kerstboom al wil neerzetten, maar van mij hoeft dat ding nog niet naar beneden. Ik vind halverwege december vroeg genoeg. Dus als jij het nu wil doen dan moet je dat doen, maar ik ga je er niet bij helpen.’
Ik keek haar met grote ogen aan. En hoewel ik het liefst heel stoer zou zeggen dat ik het dan wel alleen zou doen, wist ik dat dat niet zou lukken. Dat had ik namelijk twee jaar geleden al geprobeerd en dat resulteerde in drie weken rugpijn en een blauwe teen.
‘Oké,’ zei ik zachtjes. ‘Dan niet.’ Ik liep de woonkamer uit, twee trappen op naar boven, en kwam even later terug met een doos kerstlichtjes, kerstballen en slingers.
Ze keek me verbaasd aan. ‘Wat ga je nou doen?’
‘Kerst in huis halen.’ Ik knikte naar de slingers boven het raam, die ik had opgehangen omdat ze vandaag verjaarsvisite krijgt van haar moeder en broer, klom op de bank en begon de lichtjes om de slingers heen te wikkelen.
Ik zag een glimlach om haar mond verschijnen. ‘Wat ben je toch een rare.’
‘Hoezo?’
‘Kerstlampjes in verjaardagsslingers?’
‘Ja, waarom niet?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ja, waarom ook niet.’
Nadine Swagerman blogt onder eigen tittel op ‘Wat Zij Wil‘
Reageer