Ik heb jullie eerder al eens verteld over mijn oncontroleerbare drang om alles te weten. Dat met die kale egel, bijvoorbeeld. En het is niet eens zozeer mijn nieuwsgierigheid die ervoor zorgt dat ik alles (álles) op moet zoeken, maar meer ook dat wat mijn hersenen met informatie doen als ik het niet uitzoek.
Neem nou eens het woord ‘wentelteefjes’. Als ik niet opzoek waarom we die dingen zo noemen, en als ik daar geen logische, bevredigende verklaring voor vind, gaat mijn brein aan de haal met dat woord. Dan worden er beelden gevormd, want ik ben een beelddenker, en zit ik dus de hele dag met wentelteefjes in mijn hoofd. En dan niet het soort dat je opeet, zeg maar.
Die hang naar volledige informatie staat me dus meer dan eens in de weg. Zo wil ik altijd voorbereid zijn. Op alles. Wat gaat wanneer gebeuren en hoe. En als ik iets heb geleerd van het hele proces dat ‘het leven’ heet, dan is het wel dat niemand je dat kan vertellen. En dat ik dus moet leren omgaan met het zwemmen. Of het zweven. Met de verassingen en de valkuilen. Dus dat doe ik. Niet dat ik dat makkelijk vind, in tegendeel, maar ik doe het toch.*insert applause here (ook voor jezelf)
Het leven is grappig. Bijzonder. Mooi en soms pijnlijk. Deze week was het vijf jaar geleden dat mijn opa stierf. Ik schreef in een stukje op Facebook dat hij een aantal weken voor hij stierf tegen mijn oma zei: ‘Over Nadine maak ik me geen zorgen, die komt er wel.’ Hij doelde daarmee op mijn droom om schrijfster te worden. En ik schreef dat ik het zo jammer vind dat ik hem niet kan vertellen dat hij gelijk heeft gekregen, dat het me is gelukt, en dat ik niet de blik in zijn ogen kan zien bij het horen van dat nieuws.
Iedereen die iemand verloren heeft die hij/zij liefhad, kent dit gevoel. Het gemis en het verdriet van het niet kunnen delen van belangrijke dingen of momenten. Het eeuwige verlangen om voor even terug te mogen gaan in de tijd, om opnieuw deel uit te mogen maken van een herinnering. En dat gevoel is pijnlijk en verdrietig, maar ook heel mooi. Het is mooi om herinneringen te hebben waar je naar terug zou willen.
En ik heb echt geen flauw idee hoe ik van de wentelteefjes hier ben gekomen. Maar dat doet er niet toe. Het leven is minstens zo onvoorspelbaar als mijn brein. En dat houdt het allemaal een beetje spannend.
Fijn weekend, lieve mensen. Zorg goed voor jezelf!
Nadine Swagerman blogt ook via ‘Wat Zij Wil’
Reageer